Ժամանակակից թատրոնը քանի գնա պետք է մարդկայնանա, կենդանի հույզերը, մտքերը, կենդանի մարմնավորումները բեմի վրա ոչնչով փոխարինել հնարավոր չէ, ոչ մի տեխնիկական տրյուկ, ոչ մի հնարիմաց բեմադրական պրիոմ չի կարող կոծկել գաղափարական սնանկությունն ու ապրումների շինծությունը, թող պարադոքսային երևա, բայց ինձ թվում է, որ առաջ գնալու համար թատրոնը պետք է երբեմն ետ նայի, իր ելման դիրքերում որոնելով մասնավորն ու մասշտաբայինը, անմիջականն ու մոնումենտալը, բնականն ու արվեստականը, մարդկայինն ու ընդհանրականը հանգուցելու բանալիները։

Ես չեմ փնտրում թատրոն, որը այստեղական է, այլ փնտրում եմ թատրոն, որը աստեղական է։ Ես չեմ փնտրում թատրոն, որը մահկանացու է, այլ թատրոն, որը անմահ է, ես փնտրում եմ թատրոնի ոգին ու շունչը, ոչ միայն մարմինն ու ոսկորը․․․Ես փնտրում եմ․․․Ստեղծել ժամանակ և տարածություն, հետո՝ ժամանակներ և տարածություններ։ Նույն տեղում, նույն ժամանակ, որպեսզի նայողը պատկերացնի անցյալը, զգա ներկան, երևակայի ապագան՝ նստած իր համարակալած աթոռին գնա ետ, գա իր ժամանակը և թռչի ապագա։ Սա է երևի և երևի միշտ․․․

Կյանքը մի քայլող ստվեր է միայն․․․ Կյանքը հեքիաթ է հիմարի պատմած՝ լցված շառաչով և կատաղությամբ՝ առանց իմաստի․․․